Libreng Pananalita kumpara sa Kanselahing Kultura: Mga Dahilan ng Optimism

Si Jill Carlson, isang columnist ng CoinDesk , ay co-founder ng Open Money Initiative, isang non-profit na organisasyong pananaliksik na nagtatrabaho upang magarantiya ang karapatan sa isang libre at bukas na sistema ng pananalapi. Isa rin siyang mamumuhunan sa mga maagang yugto ng mga startup kasama ang Slow Ventures. Ang op-ed na ito ay ang pangalawa sa dalawang bahagi. Tingnan ang una dito.

Marami nang nagawa ngayong tag-init ng censorship. Mula sa mga nagprotesta na nagwawasak ng mga rebulto sa streaming platform na nag-aalis ng mga episode sa telebisyon, marami tayong dahilan upang isaalang-alang ang linya sa pagitan ng malayang pananalita at hindi katanggap-tanggap na pagkapanatiko at pagkiling.

Bagama't tinatanggap ng marami ang muling pagsasaalang-alang na ito, ang iba ay sumigaw ng "kanselahin ang kultura," na tinatawag ang mga paggalaw na ito na isang paglilinis at inihambing ang lipunan ngayon sa "Fahrenheit 451."

Ito ay nagkakahalaga ng pag-alala na ang paglilinis ng mga kultura, kaalaman at lipunan ay hindi partikular sa ating panahon. Para sa halos 5,000 taon ng kasaysayan ng Human, ang mga sibilisasyon sa buong mundo ay nakibahagi sa pagsira ng kanilang sarili at ng mga aklat, talaan at iba pang anyo ng kultura ng bawat isa.

Tingnan din: Justin S. Wales - Bakit Pinoprotektahan ang Bitcoin ng Unang Susog

Ang paalala na ito ay hindi nilayon upang ipagtanggol ang ganitong uri ng pagkawasak, ngunit dapat itong magbigay daan sa atin na huminga ng malalim sa harap ng pagbuwag ng salaysay at kultura at kilalanin na, sa buong kasaysayan, ang mga lipunan at kanilang mga kultura ay nanatili at muling bumangon kahit na sa harap ng gayong mga paglilinis. Sa katunayan, ang mga kultura ay madalas na hinubog at binibigyang kahulugan ng gayong mga Events. Gaya ng pinagtatalunan ko noon, pagwawasak ng mga rebulto kadalasan ay hindi gaanong censorship kundi ito ay pagsasalita sa loob at sa sarili nito.

Gayunpaman, sumasang-ayon din ako sa paniniwala na ang pakyawan na pag-alis ng mga artifact ng ating kasaysayan at kultura ay maaaring magtakda ng isang nakakatakot na pamarisan para sa mga mahilig sa mga kalayaang sibil at personal na kalayaan, lalo na sa pagsasalita at pagpapahayag.

Ang kabuuang pag-alis o pagkawasak ay kadalasang maliit ang naitutulong sa muling paghubog sa hinaharap. Kung papawiin natin ang kasaysayan, paano tayo Learn mula rito?

May mga alternatibo sa kumpletong pag-alis ng mga artifact, tulad ng pagdaragdag ng konteksto. Ginawa ito noong Ang bust ni Christopher Colombus ay inalis sa pampublikong pagpapakita sa mga lansangan ng Haiti at inilagay sa isang museo. Ang isang mas kamakailang halimbawa ay ang desisyon ng HBO na KEEP ang "Gone With The Wind" sa plataporma nito, ngunit sa pagdaragdag lamang ng bagong materyal upang matugunan ang mga racist na overtone ng pelikula. Ang mga paraan na magagamit sa amin sa pagtutuos sa nakaraan ay mas nuanced kaysa sa itim at puti ng pagtanggal o pangangalaga.

Na-deplatform

Kami ay nagtutuos ng higit sa nakaraan ngayong tag-init. Hindi maaaring talakayin ng ONE ang mga isyu ng censorship at malayang pagpapahayag sa 2020 nang hindi tinutugunan ang debate sa paligid ng mga platform ng social media. Sa isang panahon na ang lahat ay clickbait at pekeng balita, ang papel ng social media sa pagbibigay hindi lamang ng isang platform ngunit, kadalasan, ang isang megaphone ay hindi kailanman naging mas mahalaga - o sa ilalim ng higit na pagsisiyasat.

Marahil walang sandali na ipinakita ito nang higit pa kaysa noong nag-post si Donald Trump tungkol sa mga protesta sa Minneapolis: "Kapag nagsimula ang pagnanakaw, nagsisimula ang pamamaril."

Maaaring magising tayo upang makita ang mga rebulto at mga post sa social media na nawala sa agarang pagtingin, ngunit ang nilalaman at konteksto ng mga ito ay malayong malilimutan.

Habang iniwan ng Facebook ang post na hindi nagalaw, nakikipagtalo sa mga tao "Dapat makita kung ano ang sinasabi ng mga pulitiko," Itinago ng Twitter ang post sa likod ng konteksto na nagsasabi na ang Tweet "lumabag sa Mga Panuntunan ng Twitter tungkol sa pagluwalhati sa karahasan." Kapansin-pansin, hindi ganap na inalis ng alinman sa site ang post, ngunit, para sa mga hindi Presidente ng Estados Unidos, ang paggamot ay hindi palaging napakaluwag.

Ang pag-deplatform ay hindi nagmo-moderate ng pagsasalita o humantong sa mas maraming katotohanan kaysa sa mga kathang-isip, ngunit sa halip ay nagdulot ng matinding view sa lalong matinding sulok ng web, maging sa Nanay Jones sa kaliwa, Quillette sa kanan o sa social media challenger Gab kahit na mas malayo sa axis. Tulad ng iminumungkahi nito, ang mga pananaw, opinyon, impormasyon, at teorya ay hindi madaling natatakpan. Maaaring itaboy ng mga pangunahing platform ng social media ang ganitong uri ng pananalita sa kanilang sariling mga tahanan, ngunit tulad ng mga ipis, ang ganitong uri ng pananalita ay lilipat lamang at mabubuhay.

Pagtitiyaga at pangangalaga

Sa pagbabalik sa kasaysayan, nakita natin na ang mga artifact ng kultura, kahit na nilayon na sirain, ay kadalasang nakakahanap din ng mga paraan upang mabuhay. Ang pangangalagang ito ay kadalasang nangyayari sa hindi sinasadyang mga paraan at sa mga hindi inaasahang lugar. Ang pagkawasak ng sinaunang kabisera ng Asiria, ang Nineve, sa apoy, halimbawa, inihurnong at pinatigas sampu-sampung libong mga clay tablet na maaaring hindi napanatili.

Katulad nito, habang marami ang nagdadalamhati sa pagkawasak ng Library of Alexandria bilang isang sandali ng napakalaking pagkawala ng kultura, iilan lamang ang tumuturo sa kung paano napanatili ang isang repositoryong katumbas ng Library 250 milya sa timog ng Alexandria sa anyo ng isang tambak ng basura. Ito monumental na basurahan ay matatagpuan sa isang bayan na tinatawag na Oxyrhynchus, isang lugar kung saan ang mga tuyong, hindi nagalaw na mga buhangin ay pumipindot at perpektong napreserba ang mga piraso ng papyrus sa loob ng mahigit 2,000 taon. Ang tambak ng basura ay nagbunga ng marami sa mga kilalang bersyon lamang ng mga sinaunang dula at tula, pati na rin ang mga fragment ng mga relihiyosong teksto na mahalaga sa ating pag-unawa sa lahat mula sa mga diyos ng Griyego hanggang sa mga unang interpretasyon ng Kristiyanismo at Islam.

Ang punto ko dito ay hindi ako kasalukuyang natatakot na ang mga susunod na henerasyon ay mawawala ang nilalaman at konteksto ng U.S. sa 2020, kahit na sa gitna ng mga pangamba sa paligid ng deplatforming at censorship. Sa tagal ng panahon ng mga ito, ang mga kultura ay palaging umuunlad, at ang ebolusyon na iyon ay kadalasang matutunton at mauunawaan sa pagbabalik-tanaw. Kahit ngayon, habang nakikita natin ang mga partikular na uri ng pananalita na pinagbawalan mula sa ilang partikular na platform, maaari nating masaksihan ang katotohanan na ang mga salitang iyon sa pangkalahatan ay hindi nawawala, bagkus ay lumilipat sa mga bagong site.

Ang kaginhawaan na ito ay hindi ko ONE . Ang pagtitiyaga ng ganitong uri ng materyal ay ganap na nakasalalay sa paglikha at pagpapatuloy ng mga proyekto tulad ng Internet Archive, isang non-profit na digital library ng lahat ng uri ng media, kabilang ang pangangalaga ng mga nakaraang bersyon ng mahahalagang website. Gayunpaman, ang Internet Archive ay kasalukuyang nakaharap sa isang demanda sa digital rights na nagbabanta ito ay napaka premise.

Dahil dito, mas optimistiko pa ako tungkol sa mga desentralisadong paraan ng pangangalaga na sana ay hindi haharap sa parehong mga uri ng hamon sa mahabang panahon. Mga proyekto tulad ng kay Sia Skynet – isang desentralisadong sistema ng pagbabahagi ng file – ay mahahalagang hakbang sa direksyong ito. Kahit na ang paggamit ng blockchain ng bitcoin para sa mga layunin ng pangangalaga at timestamping ay isang mahalagang hakbang patungo sa paglikha ng tunay na patuloy na memorya. Tingnan ang mga proyekto tulad ng OpenTimeStamps.

Sa wakas, natural, wala sa mga ito ang malulutas sa Technology lamang. Ang gawain ng mga organisasyon tulad ng ACLU at ang Electronic Frontier Foundation ay napakahalaga at maaaring kumatawan sa pinakamahalagang salik sa kaginhawaan na nararamdaman ko habang tinitingnan ang pangangalaga ng digital na malayang pananalita sa U.S. kaugnay ng maraming iba pang heograpiya.

Tingnan din ang: Desentralisasyon at Ano Talaga ang Ibig Sabihin ng Seksyon 230 para sa Kalayaan sa Pagsasalita

Kahit na ang mas matinding social media challengers ay may mahalagang papel dito. Bagama't personal kong nakikita ang marami sa mga pananaw na ipinahayag sa mga platform tulad ni Gab na may problema o kapintasan, maaari ko ring tanggapin na ang mismong pagkakaroon ng naturang forum ay nagbibigay ng ilang katiyakan na patuloy tayong nabubuhay sa isang lipunang pinahahalagahan ang malayang pananalita.

Iyon ay sinabi, malugod kong tatanggapin ang higit pang eksperimento sa kung ano ang maaaring hitsura ng mga forum na ito. Lalo akong naiintriga sa R&D ng Twitter upang bumuo ng isang bukas at desentralisadong pamantayan para sa social media. Gayundin sa kategoryang ito ay Club P., ang anonymous na discussion board na inilunsad kamakailan ng Coin Center Director Jerry Brito.

Ang mga inisyatiba at organisasyong ito, para sa akin, ay dahilan para sa Optimism sa hinaharap ng malayang pananalita. Ngunit gayon din ang mga nagprotesta na nagwawasak ng mga estatwa at tweet ng pangulo na sinamahan ng mga disclaimer. Kung ang kasaysayan ay anumang halimbawa - at kung ang Technology, inobasyon at (mahalaga) ang ating panuntunan ng batas ay maasahan - maaari tayong magising na makakita ng mga estatwa at mga post sa social media na nawala sa agarang pagtingin, ngunit ang nilalaman at konteksto ng mga ito ay malayong malilimutan.